Booklet Guy- पुस्तकी किडा ते उद्योजकतेकडचा प्रवास..!

जिन खोजा तिन पाइया, गहरे पानी पैठ,
मैं बपुरा बूडन डरा, रहा किनारे बैठ

सुरुवातच कबीरांच्या दोह्यांनी. हो, मुद्दामच केली. या दोह्यांचा अर्थ काही माझ्या आयुष्याशी मिळता जुळता आहे. तसे पाहायला गेले तर सर्वांच्या आयुष्यात याचा काही नं काही संदर्भ आहे. समजेलच आता तुम्हाला, चला सुरुवात करूया. 

नमस्कार, मी अमृत देशमुख. तसे बरेच जण मला बुकलेट गाय(Booklet Guy) म्हणूनच ओळखतात. पण अमृत देशमुख ते बुकलेट गाय हा माझा प्रवास

‘पुस्तकी किडा ते उद्योजक(Entrepreneur)’ असा आहे. आणि आज मी त्या प्रवासाबद्दलच बद्दलच लिहीत आहे.

मी व्यवसायाने चार्टर्ड अकाउंटंट आहे, शेअर बाजारात काम करत होतो. चांगला पगार, नेहमीचेच शॉपिंग आणि इतर मौजमजा असे सगळे हॅपनिंग लाईफ होते. एवढं सगळं करून हाताशी बऱ्यापैकी पैसेही राखून होतो.

मग विचार केला की आपल्या जवळ एवढे आहे तर त्यातून स्वतःच काही सुरवात करू शकतोच. म्हणून मी उद्योजक होण्याचा निर्णय घेतला.

आणि लगेच एक स्टार्टअप सुरू केलं, आणि बघता बघता ते आपटलं आणि त्यात अपयशी झालो. अर्थात इतक्यात हरण्यातला मी तरी नव्हतो. अरे हट्ट! लगेच दुसरा स्टार्टअप सुरू केलं पण त्यातपण ओपनिंगलाच क्लीनबोल्ड झालो. तोही पडला. त्यातही अपयशी झालो.आता हरण्यावरून घाबरण्यावर आलो दोन स्टार्टअप अपयशी झाले म्हणून काय झाले. अजून एक प्रयत्न आपण करू शकतोच. मग काय केला, तिसरं स्टार्टअप सुरू केलं चालू. त्यातही येरे माझ्या मागल्या झालं. तो ही व्यवसाय बुडाला. 

हे सगळं कमी होतं की काय, या सगळ्यावर कळस म्हणजे माझी पार्टनर मला सोडून गेली. आता मात्र संयम सुटला. पार हारून गेलो. निराशेकडे वळलो. काय करू ठरवू शकत नव्हतो. माझ्या लिंकडिन प्रोफाइलवरील 3 अयशस्वी स्टार्टअप्स आणि फेसबुक प्रोफाइलवर एक अयशस्वी रिलेशनशिप अश्या अवस्थेत नैराश्यात दिवस कंठीत बसलो. 

एक गोष्ट प्रकर्षाने जाणवत होती ती म्हणजे आपले लक्ष्य काय हे आपण अजून समजू शकलो नाही.  

मी घरी एकटाच बसलो होतो, अचानक भावाचे शब्द आठवले मी लहान असताना तो नेहमी मला हे सांगत असे की, ‘​​जेव्हा तुम्ही ‘आयुष्यात पुढे काय’ या प्रश्नावर अडकले असाल तर काहीतरी रँडम वाचा’. मग काय, मी पुस्तके वाचण्यास सुरूवात केली. त्याकाळात मी बरीच पुस्तके वाचली. त्याच दरम्यान मला कळले की टेडटॉकवर बर्‍याच मोठ्या व्यक्ती चर्चेसाठी येत असतात.आपण टेड टॉक बद्दल ऐकले असेलच. अशीच एक टेड टॉक होती, ज्याने माझा पैशाकडे पाहण्याचा दृष्टीकोन बदलला. आणि ती टेड टॉक सलमान खानने दिली होती. आपला बॉलीवूड मधला नाही हो, तो सलमान ज्याने अमेरिकेत शिक्षण पद्धतीत क्रांती घडविली. त्यांनी खान अ‍अकॅडमी सुरू केली. ते आपल्या टेड टॉक मध्ये बोलत होते. तेहि माझ्यासारख्या एका म्युच्युअल फंड कंपनीत काम करत होते. एक दिवस त्यानी अचानक  राजीनामा दिला. त्यांना गणिताची फार आवड होती, म्हणून त्याने बीजगणित, भूमिती, त्रिकोणमिती, कॅल्क्युलसवर 100 च्या वर व्हिडीओ बनवले आणि हे सर्व व्हिडीओ यूट्यूबवर विनामूल्य अपलोड केले. त्याने पैशाची किंवा उत्पन्नाची चिंता केली नाही. ते म्हणाले की यामुळे ‘माझ्या गुंतवणुकीला मोठा सामाजिक परतावा’ मिळाला.

मी या वाक्याने खूप भारावून गेलो. कारण मी माझ्या सीए कारकीर्दीत याबद्दल कधीही ऐकले नव्हते. आणि त्याने आपल्या भाषणात हे स्पष्ट केले की, जर त्याने त्याच कंपनीबरोबर नोकरी सुरू ठेवली असती तर त्याच्या गणिताबद्दलची आवड केवळ कंपनी, त्याचा मालक यांनाच लाभली असती. पण नोकरीच्या बाहेर आल्याने त्याच्या कौशल्याचा फायदा संपूर्ण समाजाला झाला. म्हणून त्याने ज्या पगाराचा त्याग केला तो प्रत्यक्षात बलिदान नसून समाजातील गुंतवणूक ठरली. आणि म्हणून गुंतवणुकीवर एक प्रचंड सामाजिक परतावा मिळाला. इथेच मला कळाले कि माझे स्टार्टअप का बुडाले. मी फक्त पैशावर लक्ष केंद्रित केले होते, पण मी माझ्या पॅशनविषयी काळजी घेतली नाही, की कशी स्वतःला विचारले नाही मला काय आवडते?

आणि त्याच चर्चेच्या शेवटी अचानक प्रेक्षकांमधील एक माणूस सलमान खानकडे आला आणि त्याला दहा लाखांचा धनादेश दिला. आणि तो गृहस्थ बिल गेट्स होता. मग मला समजले की हे अब्जाधीश लोक असे वेडे, उत्साही लोक शोधत आहेत. असे झपाटलेले तरुण जे पैशाशिवाय इतर कशाबद्दल तरी उत्साही असतील कारण या मुलांकडून पैसे कसे कमवायचे हे त्यांना माहित आहे.

झालं तर, मी माझ्या पॅशनवर काम करण्याचे ठरविले, परंतु पुन्हा कोठून सुरुवात करावी हे मला कळले नाही. पण मला हे समजले होते की पैसा आपल्या पॅशनचे बाय प्रॉडक्ट्स् म्हणून आले पाहिजे. पैसा हा केंद्रबिंदू नसावा. ध्येय संपत्ती वाढवणे नव्हते … ते नैसर्गिक रित्या येतील. 

तर असेच नैराश्याचे जीवन जगात असताना योगायोगाने… एका मित्राने मला चित्रपट पाहण्यासाठी त्याच्याबरोबर जाण्यास सांगितले. पण मी त्याला सांगितले की तू वेडा आहेस… मी अयशस्वी स्टार्ट-अप्स आणि अगदी ब्रेकअपमुळे डिप्रेशनमध्ये आहे, मला यायचे नाही. पण त्याने तिकिटांचा खर्च करण्याचे जाहीर केल्यावर मला राहवेना म्हणून मी तयार झालो. शो सुरू होण्यापुर्वी आम्ही थिएटरमध्ये पोहोचलो त्यामुळे थोडा मोकळा वेळ होता. मी त्याच आठवड्यात स्टिफन कोवे यांचे ‘THE 7 HABITS OF HIGHLY EFFECTIVE PEOPLE’ नावाचे पुस्तक वाचले होते. त्या 15 मिनिटात मी माझ्या मित्राला संपूर्ण पुस्तकाचा सारांश सांगितला आणि मुख्य म्हणजे माझ्या सारांश सांगण्याने तो खूप प्रभावित झाला. तो म्हणाला की अमृत तुला वाचनाची आवड आहे आणि मला पुस्तके वाचायला आवडते पण माझ्याकडे पुस्तके वाचण्यास मुळीच वेळ नाही. तर तू यापुढे कुठलेही पुस्तक वाचलेस की मला त्याचा सारांश मला पाठवत जा म्हणजे तुझ्या वाचनाचा मला फायदा होऊ शकेल. शेवटची ओळ जी त्याने मला सांगितली त्याने मात्र माझ्या डोक्यात विचारचक्र सुरु झाले ते म्हणजे “व्वा, माझ्या वाचनाच्या सवयीने इतरांना फायदा होऊ शकतो”

मागील वर्षांपासून, मी प्रत्येक वेळी नवीन वर्षाचा संकल्प करत आलो आहे की मी दर आठवड्याला एक नवीन पुस्तक वाचलेच पाहिजे, परंतु नेहमीप्रमाणे फेब्रुवारीच्या शेवटी हा ठराव विसरला जाई. आता मी इतरांसाठी वाचत असल्यास, ही एक सक्ती, सामाजिक बंधन असेल आणि पुस्तके वाचली जातील असे मला वाटले. 

चित्रपट सुरू झाला आणि माझा मित्र त्यात गुंतला, परंतु मी या चित्रपटावर लक्ष केंद्रित करू शकलो नाही.

मध्यांतर मी लू कडे जाण्याच्या बहाण्याने त्याला खोटे बोललो आणि घरी गेलो. मी विचार करतोय तसे काम करीत आहे की नाही ते शोधणे सुरू केले आणि मला कळले की या संकल्पनेवर काम करणारे नाही च्या बरोबर आहेत म्हणून मी या कल्पनेवर कार्य करण्याचा निर्णय घेतला आणि एका आठवड्यात ही अंमलात आणली जाणे आवश्यक आहे असे स्वतःशीच ठरवले. 

पण हे कसे करावे हा मोठा प्रश्न होता. कारण मी सीए होतो, आयटी इंजिनिअर नाही. अ‍ॅप किंवा वेबसाइट कशी तयार करावी याबद्दल मला काहीच माहिती नव्हती. येथे पुन्हा मी अडकलो, आणि जेव्हा मी पुढील काय या प्रश्नासह अडकलो की मी रँडम काहीतरी वाचतो. असेच वाचता वाचता टी.टी.रागराजन यांचे ‘अनपोस्टेड लेटर’ पुस्तक वाचले, ते एक भारतीय लेखक आहेत. या पुस्तकात ते म्हणाले आहेत, “तुमच्याकडे जे काही आहे ते महत्त्वाचे नाही”, “जे महत्त्वाचे आहे ते म्हणजे आपल्याकडे जे काही आहे तेच करा”.

मला वाटले की माझ्याकडे व्हाट्सएप आहे आणि इतर बरेच लोक ते वापरतात. व्हॉट्सअ‍ॅप कसे वापरायचे ते मला माहित आहे म्हणून मी व्हॅट्सऍपवर सारांश लिहून पाठवायला लागलो. त्या काळात ए.पी.जे.अब्दुल कलाम यांचे नुकतेच निधन झाले होते म्हणून त्यांना आदरांजली म्हणून, त्यांच्या ‘दि विंग्स ऑफ फायर’ या पुस्तकाचा सारांश मी तयार केला होता. हा छोटा 20 मिनिटांचा सारांश मी व्हॉट्सअ‍ॅपवर 10 मित्रांसह शेअर केला आणि त्यांना माझ्या व्हाट्सएप क्रमांक सह त्यांच्या मित्रांसह ते शेअर करण्यास सांगितले. एका आठवड्यातच मला अज्ञात लोकांकडून 1000 हून अधिक विनंत्या मिळाल्या. त्यांना असेही पुस्तक सारांश वाचण्याची इच्छा होती. 

आता मला माहित झाले होते  की ही कल्पना काम करते आहे, मग माझ्यासाठी हे माझे मिशनच झाले मी त्याला ‘मिशन मेक इंडिया रीड’ असे नाव दिले. 

मी या सर्व लोकांना वचन दिले की दर बुधवारी मी पुस्तकाचा एक नवीन सारांश प्रकाशित करीन. बघता बघता माझे फॉलोवर्स वाढू लागले. अवघ्या एका महिन्यातच 10,000 लोक माझ्याशी व्हाट्सएपद्वारे कनेक्ट झाले. आणि मी या सर्वांना आठवड्यातून एकदा नवीन पुस्तकाचा सारांश पाठवायला सुरुवात केली. 

या दरम्यान मी एक सर्व्हे करायचे ठरवले आणि सुमारे 1000 लोकांना विचारले की त्यांनी मागील आठवड्यांचा सारांश वाचला आहे का? ज्यास 80% लोक नाही म्हणाली.

“नाही, मी ऑफिसमध्ये कामात व्यस्त होतो”

“मी माझ्या बायको बरोबर व्यस्त होतो”

“माझ्याकडे वेळ नव्हता”

असली कारणं आली. हे सगळं ऐकून मी मात्र निराश झालो.

कुणीच वाचत नाही आणि लोकांना ही फक्त कल्पना म्हणूनच आवडली.  “अमृत एक उत्तम काम करत आहे – त्याच्या मिशनमध्ये सामील व्हा म्हणजे भारताला वाचते करा” पण प्रत्यक्षात कोणालाही वाचण्यात रस नव्हता. त्यामुळे माझे भारताला वाचन करायला लावायचे हे माझे मिशन खरोखर सत्यात उतरत नव्हते. 

मग मी म्हटलं ठीक आहे, तुम्हाला जाडजूड पुस्तकेच काय, त्यांचे सरांशही वाचायला कंटाळा येतो ना? मग मी ते तुमच्यासाठी वाचून दाखवीन. झाले, मी एक मायक्रोफोन विकत घेतला. आणि माझ्या आवाजात सारांश रेकॉर्ड करण्यास सुरवात केली. व्हाट्सएपवर आपण  मजकूर आणि व्हॉइस रेकॉर्डिंग दोन्ही सामायिक करू शकतो

आणि तो त्वरित हिट ठरला. लोक घरी किंवा ऑफिसला, ट्रेनमध्ये जाताना माझे सारांश ऐकू लागले,

बसमध्ये, जॉगिंग करताना किंवा स्वयंपाक करताना, आम्ही युट्यूब म्युझिक ऐकतो त्याच पद्धतीने लोकांनी माझे सारांश ऐकण्यास सुरवात केली. आणि आता व्हाट्सएपवर माझे 1 लाख संपर्क होते.

विद्यार्थी आणि किशोरवयीन मुलांनी मला विचारले की मी नेहमीच व्यवसाय, व्यवस्थापन, मानसशास्त्र, विपणन यासारखे विषय असलेली गंभीर पुस्तके का वाचतो, काही प्रेमकथा का वाचत नाही? मला वाटले की हे लोक बरोबर आहेत. आता मी फक्त माझ्यासाठीच नाही, तर भारतासाठी वाचत होतो. म्हणून मी माझ्या वैयक्तिक आवडीचा त्याग केला पाहिजे.

अशाच प्रकारे मी प्रेमकथा वाचण्यास सुरूवात केली. चेतन भगत, पी.एस.आय लव्ह यू, फिफ्टी शेड्स ऑफ ग्रे अशी पुस्तके वाचायला सुरुवात केली. आता माझ्याकडे लाखभर लोक होते, दिवसभर मी त्यांना व्हॉट्सअ‍ॅपवर माझे सारांश पाठवतच असे. एक दिवस मला व्हॉट्स अ‍ॅपवरुन एक ई-मेल आला. म्हणे- तुम्हाला व्हॉट्सअ‍ॅप वापरण्यास बंदी आहे. त्यांना असे वाटले की मी काही मार्केटिंग किंवा स्पॅमिंग करीत आहे. मला काय करावे हे माहित नव्हते आणि पुन्हा मी अडकलो. आणि जेव्हा मी पुढील काय या प्रश्नात अडकलो, तेव्हा मी नेहमीप्रमाणे रँडम काहीतरी वाचतो. मी ब्रायन ट्रेसीचे ‘मिलियन डॉलर हॅबिट्स’ हे पुस्तक वाचले. मला काळजी होती की आता माझे काय होईल, कारण माझे संपूर्ण मिशन व्हाट्सएपवर अवलंबून आहे. 

काळजीच्या उलट काय आहे? लेखक म्हणतात- चिंतेच्या उलट कारवाई करणं हे आहे.

आपण काही किंवा इतर क्रिया करणे आवश्यक आहे. ही कृती हमी देत ​​नाही की कदाचित आपल्या समस्येचे निराकरण होईल. परंतु किमान आपण व्यस्त व्हाल आणि काळजी करणे थांबवाल. 

आणि म्हणून मी परत व्हाट्सएपला उत्तर पाठवण्याचा निर्णय घेतला

म्हणून माझे व्हाट्सएप खाते बंद असल्याने मी माझ्याशी संपर्क साधलेल्या सर्वांना ई-मेलवर विनंती केली. 

जवळजवळ 1000 लोक जे माझ्याशी ई-मेलवर कनेक्ट झाले होते, मी त्यांना व्हाट्सएपला मेल करण्यास सांगितले.

आणि त्यांननी व्हाट्सअपला सांगितले की आम्ही कोणतेही स्वस्त जाहिरात बाजी किंवा स्पॅमिंग करीत नाही, आम्ही भारताला वाचन करण्याच्या उदात्त मिशनवर आहोत. आम्ही येथे भारतीय तरुणांमध्ये वाचनाची सवय जोपासण्यासाठी आलो आहोत. एका आठवड्यात त्यांनी याची दखल घेतली आणि बंदी उठवली.

पुस्तकांनी मला या सध्या सोप्या गोष्टी शिकवल्या आहेत. तरीही माझ्या मनात कोठेतरी ही भीती होती की पुढे मला ‘मिशन मेक इंडिया रीड’ यशस्वी करायचे असेल आणि लाखो भारतीयांना वाचण्यास प्रवृत्त करायचे असेल तर मी पूर्णपणे व्हॉट्सअॅपवर अवलंबून राहू शकत नाही. पण एक गोष्ट मात्र मला होती की, मला माझे स्वतःचे व्यासपीठ तयार करावे लागेल.

म्हणून मी आयटी इंजिनियर्स म्हणून पदवी घेतलेल्या माझ्या  Brainoidtech चा संस्थापक असलेल्या आयटी मित्र  संज्योत शहाशी संपर्क साधला

आणि त्यांची मदत मागितली. एक रुपयाही न घेता त्यांनी मला मदत केली आणि एक मोबाइल अ‍ॅप बनविले.

23 एप्रिल 2016 रोजी, जो जागतिक पुस्तक दिन आहे, विल्यम शेक्सपियर यांची जयंती आणि पुण्यतिथी आहे. म्हणून त्यादिवशी मी ऍपल आणि अँड्रॉइड स्टोअरमध्ये हे ‘बुकलेट’ नावाचे विनामूल्य मोबाइल अ‍ॅप सुरू केले.

आणि मला ‘बुकलेट गाय’ हे नाव मिळाले. आज दर आठवड्याला 10 लाख लोक माझ्या पुस्तकाचे सारांश वाचतात

माझ्या मनात एक भीती होती, सारांश वाचण्याच्या नावाखाली मी भारत आळशी बनवित तर बनवीत नाही ना? ते केवळ पुस्तकांचे सारांश वाचतील आणि त्याऐवजी पुस्तके वाचणार नाहीत. म्हणून मी सारांश दिल्यानंतर त्याच्यात खाली त्या त्या पुस्तकाची अमेझॉन बाय लिंक देणे सुरू केले. शेवटी काय होते ते पाहण्यासाठी. आणि लोक पुस्तक विकत घेऊ लागले. सारांश वाचल्यानंतर त्यांना उत्सुकता वाटली. आणि ते अधिक तपशिलात वाचण्यासाठी पुस्तके विकत घ्यायला लागले. एकदा The Power of your Subconscious Mind या पुस्तकाचा सारांश प्रसिद्ध केल्यानंतर मला या पुस्तकाच्या लेखकाचा ईमेल आला. त्यात ते म्हणाले की जेव्हा आपण या पुस्तकाचा सारांश जाहीर केला होता तेव्हा … माझ्या या पुस्तकाच्या विक्रीत खूप वाढ झाली. आणि मला नक्की झाले की लोक फक्त सारांश न ऐकता पुस्तकेही वाचतात. आणि मग परत मागे न फिरण्याचा चंग बांधून मी एकामागून ऐक पुस्तके वाचण्यास आणि त्यांचे सारांश अपलोड करण्यास सुरुवात केली.

आता हा सगळं झाला माझ्या गुंतवणुकीचा सामाजिक स्तरावरील परतावा.

पण कदाचित तुम्ही म्हणाल हे असे किती दिवस चालेल? किती दिवस फुकटात लष्कराच्या भाकऱ्या भाजत राहणार? मग या प्रश्नाच्या उत्तरासाठी पुढे वाचा… 

एवढं सगळं वाचन होत असताना मला असे वाटू लागले की आपण केलेल्या वाचनातून मिळालेल्या ज्ञानाचा इतरांनाही उपयोग व्हावा आणि त्यांची वाचन कला तसेच आवड वृद्धिंगत व्हावी म्हणून एखादे पुस्तक लिहावे. आणि नोव्हेंबर 2019 मध्ये ‘उत्तम वाचक घडवणाऱ्या ७ सवयी’ (7 Habits of Highly Effective Readers) हे पुस्तक प्रकाशित केले. माझ्या या पुस्तकालाही वाचकांनी खूप मोठ्या प्रमाणावर प्रतिसाद दिला. आतापर्यंत या पुस्तकाच्या हजारो प्रति विकल्या गेल्या आहेत. सदर पुस्तक आपल्याला https://bookletguy.com/ या माझ्या वेबसाईट वरून विकतही घेता येईल. या पुस्तकाची किंमत रु.285/- असली तरी गरीब वाचकांची हे पुस्तक वाचण्याची इच्छा पूर्ण व्हावी म्हणून मला माझ्या bookletguy@gmail.com या ईमेल आयडीवर या पुस्तकाच्या विनामूल्य प्रतिसाठी मेल करणाऱ्या गरीब वाचकांना मी हे पुस्तक विनामूल्य देतो. आतापर्यंत मी अनेक गरीब वाचकांना माझ्या या पुस्तकाच्या विनामूल्य प्रति घरपोच पाठवल्या आहेत. मी दिलेल्या अमेझॉन लिंक्स आणि माझ्या पुस्तकाची विक्री यातून मी मे 2020 या महिन्यात जवळजवळ एक लाखाचे उत्पन्न कमावले आहे. आपल्याला जे आवडते ते उत्तम प्रकारे करणे जमत असेल आणि त्याचा जर समाजाला फायदा होणार असेल तर कधी ना कधी त्याचा फायदा तुम्हाला नक्कीच होतो.पण यासाठी प्रचंड चिकाटी असणे गरजेचे आहे एवढे नक्की. हे उत्पन्न सुरु होण्या आधीची तीन वर्षे मी आधीच्या बचतीच्या पैश्यांचा उपयोग करून घालवली आहेत. या तीन वर्षात माझी चिकाटी कधीही ढासळली नाही. असे झाले असते तर माझे ‘मिशन मेक इंडिया रीड’ कधीही एवढ्या पुढे मजल मारू शकले नसते. 

एकदा मला एका मुलीचा फोन आला, ती तरूण वाटली आणि म्हणाली – “अमृत मला तुझा आवाज आवडतो, मी तुझे सर्व सारांश ऐकते आणि व्हॉइस मॉड्युलेशन खूप चांगले आहे” मला वाटलं, ती रात्री उशीरा माझ्याबरोबर फ्लर्ट करतेय का? म्हणून मी तिला विचारले, तुम्ही फक्त सारांश ऐकता का? बुकलेट अ‍ॅपमध्ये, ऑडिओ आणि मजकूर दोन्ही उपलब्ध आहेत, तुम्ही कधीकधी वाचायलाही हवे.

ती काय म्हणाली ते तुम्हाला ठाऊक आहे?

ती म्हणाली- “अमृत मी अंध आहे”

मी वाचू शकत नाही कारण मी पाहू शकत नाही. मला धक्का बसला होता

हे बुकलेट अ‍ॅप अशा प्रकारच्या लोकांसाठी एक वरदान आहे. 

मला आठवते माझी आई 10 वर्षांपूर्वी हे जग सोडून गेली, तिने तिच्या मृत्यूनंतर डोळे दान केले.

मला वाटते की मी तिच्यापेक्षा भाग्यवान आहे, मी जिवंत असताना कोणीतरी माझ्या डोळ्यांमधून वाचू शकते.

याला गुंतवणूकीवर परतावा असे म्हणतात.

हे येथे मला समजले, म्हणून मी यशस्वी का झालो ….मी शेअर बाजारात काम केले तेव्हा मला असे समाधान कधीच मिळू शकले नाही. त्या मुलीशी माझी चांगली मैत्री झाली. तिने मला एका  सेमिनारसाठी बोलवले होते, तिथे मी व्याख्यान दिले. नंतर तिने मला एक पुस्तक भेट दिले ज्याचे नाव आहे

रॉबिन शर्मा यांनी लिहिलेले ‘who Will Cry When You Die’ या पुस्तकात त्यांनी आपल्या जीवनाचा हेतू कसा शोधायचा याबद्दल सांगितले आहे. 

तुमच्या आयुष्याचे ‘का’ शोधणे. सकाळी उठण्याचे कारण.

आणि त्याने एक छान कल्पना दिली आहे

आपण मेलो आहोत ही कल्पना करणे. आपला मृतदेह पायरीवर ठेवला आहे, लोक तुमच्या अंत्यसंस्काराला उभे आहेत, आपल्या अंत्यसंस्कारात त्यांनी आपल्याबद्दल बोलावे अशी एक ओळ किंवा वाक्य काय आहे?

कदाचित हा तुमचा जीवनाचा उद्देश असू शकेल. मग मी विचार करायला लागलो की, माझा मृत्यू झाला आहे आणि लोक उभे आहेत. जर ते म्हणाले की अमृत स्मार्ट चार्टर्ड अकाउंटंट होता, आपण त्याच्या अनेक ग्राहकांना काळ्या पैशाचे पांढरे रुपांतर करण्यास मदत केली आहे, तो खूप हुशार होता. 

एक आवाज म्हणाला- नाही, मला हे नको आहे. 

ते जर असे म्हणाले तर ठीक आहे का?

‘हा तोच माणूस होता ज्याच्यामुळे आज कोट्यावधी भारतीयांनी पुस्तके वाचण्यास सुरुवात केली आहे’ आणि माझ्या हृदयातून एक मोठा होय आला. होय, हे माझ्या जीवनाचे उद्दीष्ट आहे.

माझा ठाम विश्वास आहे की पुस्तके आपल्याला वेगळ्या प्रकारे विचार करायला शिकवू शकतात. पुस्तके किंवा वाचनाची सवय आपल्यासाठी आरोग्य, संपत्ती, प्रेम आणि आनंद आणू शकते. आपल्याला सहानुभूतीशील मनुष्य बनवू शकते. 

आणि या दृढ विश्वासामुळेच भारतातील तरुणांमध्ये वाचनाची सवय लावण्याची मला तीव्र इच्छा आहे. 

‘इंडिया २०-२०’ या पुस्तकात डॉ. ए.पी.जे. अब्दुल कलाम म्हणतात की भारताला विकसित राष्ट्र म्हणून पाहण्याचे त्यांचे स्वप्न होते. पण ते आज आपल्यामध्ये नाहीयेत. 

मला वाटते की मिशन मेक इंडिया हे त्यांचे स्वप्न साकार करण्याच्या दिशेने एक पाऊल आहे.

from WordPress https://ift.tt/3kPIzke
via IFTTT